ชายแก่วัย 60 คนหนึ่งคุยกับลูกชายคนเดียวที่เพิ่งกลับมาเยี่ยมหลังจากลูกชายแต่งงานและย้ายครอบครัวออกไปไม่กี่ปี
ชายแก่ : “นั่นอะไรลูกเห็นรางๆ”
ลูกชาย : “อ๋อ นั่นวัวพ่อ”
ผ่านไป 2 - 3 นาที
ชายแก่ : “นั่นอะไรหรือลูก”
ลูกชาย : “วัวตัวเดิมนั่นแหละพ่อ ยังไม่ไปไหนเลย”
ผ่านไปอีก 2 - 3 นาที
ชายแก่ : “นั่นอะไรอีกล่ะลูก”
ลูกชาย : เริ่มมีอาการหงุดหงิด “วัวพ่อวัว วัวตัวเดิมที่ถามนั่นแหละ”
เวลาผ่านไปอีก 2 - 3 นาที
ชายแก่ : “นั่นอะไรล่ะลูก”
ลูกชาย : “โอ๊ย! พ่อนี่ยังไงนะ ถามซ้ำๆ ซากๆ ผมจะบอกครั้งสุดท้ายแล้วนะ... ว่าวัว”
ผ่านไปอีก 2 - 3 นาที
ลูกชาย : “โอ๊ย! พ่อเลอะเลือนแล้ว คุยไม่รู้เรื่อง ผมไม่คุยกับพ่อแล้ว”
แล้วลูกชายก็ผละจากพ่อไปอย่างอารมณ์เสียเป็นที่สุด
เวลาผ่านไปจวบจนตอนเย็น ได้เวลาอาหารค่ำ เมื่อไม่เห็นผู้เป็นพ่อลงมา ลูกชายจึงเดินไปตามที่ห้อง ณ ที่นั้น เขาได้พบชายแก่คนนั้นนั่งเหม่อลอย ข้างๆมีไดอารี่เก่าๆ เล่มหนึ่งที่เพิ่งเขียนบันทึกในวันนี้เสร็จ เขาถือวิสาสะเข้าไปอ่านความว่า...
‘...ครั้งหนึ่งเมื่อ 30 ปีมาแล้ว เรามีลูกชายคนหนึ่งที่เรามากที่สุดในชีวิต ในวันที่อากาศแจ่มใสวันหนึ่ง ตอนนั้นลูกชายกำลังอยู่ในวัยน่ารักช่างพูดช่างถามทีเดียว เราพาเขาไปนั่งที่สวนหลังบ้าน พอดีมีวัวผ่านมา...ลูกชายถามเราว่า ‘พ่อนั่นอะไร’ ‘วัวไงลูก’ เราตอบ
เวลาไปอีก 1 นาที ลูกชายก็ถามคำถามเดิมกับเราอีก เราก็ตอบเช่นเดิมอีก เป็นอย่างนี้อยู่ 25 ครั้ง... เราไม่รู้สึกเบื่อหน่ายเลยที่จะตอบคำถามเดิมๆ เหล่านั้น เรากลับรู้สึกดีใจอย่างที่สุดที่ลูกสนใจถามเราอย่างอย่างไม่เบื่อหน่าย... แต่ในวันนี้ ณ ที่แห่งเดิม คนสองคนที่เคยถามคำถามเดียวกัน หากแต่ว่าเราเป็นฝ่ายถาม ลูกชายเป็นคนตอบ...เพียง 5 ครั้งเท่านั้น ลูกก็ตวาดเรา หาว่าเราเลอะเลือนรังเกียจแม้แต่จะคุยกับเราต่อไป... ’
สำหรับทุกคน ที่วันนี้คุณยังมีโอกาสได้ดูแล ‘พ่อ’ วันนี้คุณดูแลพ่อของคุณดีหรือยัง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น